Wydawca: Polska Misja Katolicka w Dortmundzie Polska Misja Katolicka w Dortmundzie, Dortmund. 2,558 likes · 207 talking about this · 446 were here. Wydawca: Polska Misja Katolicka w Dortmundzie Adres: Rheinischestr. 174 , 44147 Dortmund Telefon: Polska Misja Katolicka w Niemczech troszczy się o utrzymanie wiary w Boga i otacza opieką religijną, duchową wszystkich, którzy odczuwają potrzebę modlitwy i potrzebę przebywania z Bogiem. Pomaga, by każdy kto tego pragnie miał możliwość przeżywania Tajemnic Wiary według słów Jezusa i według Tradycji Kościoła. 8 listopada 1970 roku Polska Misja Katolicka w Rio de Janeiro została podniesiona do rangi parafii personalnej obejmującej całe miasto, a proboszczem parafii został ks. Benedykt Grzymkowski SChr. Od chwili objęcia duszpasterstwa polonijnego przez księży chrystusowców kilkaktrotnie przeprowadzony był remont historycznej świątyni pod The Polish Catholic Mission, Polish: Polska Misja Katolicka, (PMK) is a permanent Catholic chaplaincy for migrant Poles. It operates in a number of countries under the direction of the Polish Episcopal Conference. Dekretem z 1 IV 1980 r. ordynariat we Freiburgu ustanowił Polską Misję Katolicką (cum cura animarum) z siedzibą we Freiburgu a patronem Misji został mianowany św. Rafał Kalinowski. W chwili założenia Misji stanowisko proboszcza tego ośrodka objął ks. dr Krzysztof Kilarski, który kierował tą parafią przez 15 lat, do 1995 r. Polska Misja Katolicka jest instytucją koordynującą duszpasterstwo dla Polaków mieszkających na terenie Anglii i Walii. Obecnie obejmuje blisko 70 parafii i ponad 200 miejscowości, w których regularnie odprawiana jest Msza św. w naszym języku. IDuDK. Niewiele jest takich książek, które stają się przewodnikiem po świecie mało znanym. Taką właśnie publikacją jest pra- ca doktorska franciszkanina o. Franciszka Szajera obroniona na papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, zatytułowana "Życie religijne i społeczne Kościoła katolickiego Norwegii w latach 1945-2003". Odrodzenia Kościoła katolickiegoHistoria chrześcijaństwa w Norwegii to kilka etapów istnienia i działalności Kościoła: wprowadzenie i utrwalanie chrześcijaństwa w czasach panowania na Półwyspie Norweskim wikingów, potem czasy reformacji, a więc ogólnonarodowe przejście od katolicyzmu do Kościoła zreformowanego i wiek XIX, w którym wzmaga się wola powrotu do praktyk przedreformacyjnych i odrodzenia Kościoła katolickiego w temu powracaniu do źródeł zapewniała praca duszpasterska, którą niemal od podstaw musiał budować Kościół w XIX wieku, a kontynuował Kościół współczesny. Odnawiało się i utrwalało sakramentalne życie katolików, a także charakterystyczne dla ostatnich lat ruchy religijno-społeczne: działalność zakonów świeckich oraz takich organizacji, jak Caritas Norway, Focolari, Franciszkańska Pomoc, Centrum Katechetyczne, Norges Unge Katolikker (Norwescy Młodzi Katolicy), Norges Katolske Kvinneforbund (Katolicki Związek Norweskich Kobiet) oraz oficjalny powrót katolicyzmu nastąpił w połowie XIX wieku, to jeszcze przed II wojną światową określenie "katolik" znaczyło kogoś obcego, przybysza. Dlatego bardzo silny wpływ na proces odnowy mieli emigranci. Przybywając do nowego kraju, właśnie w swoim Kościele - a często był to właśnie Kościół katolicki - szukali wsparcia i łączności z utraconą z różnych powodów ojczyzną. Nie bez znaczenia jest tu fakt, że kiedy w połowie XIX wieku zmieniło się nastawienie władz państwowych do katolicyzmu, jego odradzanie się było możliwe głównie dzięki zagranicznym misjonarzom, także z Szajer wspomina, że po ponad 160 latach odradzania się katolicyzmu w Norwegii społeczność katolicka nadal nie przekracza 1 proc. ludności, a połowę tej liczby stanowią imigranci. To dlatego współczesny Kościół w Norwegii żyje w ciągłym dialogu. Wezwanie do ekumenizmu, które jako zadanie do wypełnienia zostawił Jan Paweł II, jest szczególnie ważne w takim kraju. Pomiędzy norweskim Kościołem katolickim i luterańskim trwa dialog, który pozwala wierzyć, że pojednanie chrześcijan rzeczywiście jest możliwe.\\\* Franciszek Szajer urodził się 26 września 1958 r. w Skolinie w rodzinie ukończeniu szkoły podstawowej podjął naukę w Zasadniczej Szkole Spożywczej w Jarosławiu, a potem w technikum wieczorowym. W tym czasie uczęszczał na katechezy u oo. Franciszkanów w Jarosławiu i to tam zafascynowała go postać i osobowość św. Franciszka z odbył w klasztorze oo. Franciszkanów Reformatów w Przemyślu. Filozofię i teologię studiował w Krakowie u księży misjonarzy św. Wincentego a `Paulo podczas stanu wojennego w Polsce. 10 maja 1986 roku otrzymał święcenia kapłańskie. Pracował w Przemyślu, Krakowie i w Jarosławiu. W 1993 roku został oddelegowany do posługi w Norwegii. Dziś pracuje w parafii franciszkańskiej w Oslo, w kościele św. Hallvarda. W Norwegii powołał do życia Franciszkańską Grupę Pielgrzymkową i zorganizował kilkanaście pielgrzymek zarówno dla Polaków, jak i Norwegów, Filipińczyków oraz Wietnamczyków do sanktuariów maryjnych rozsianych po całym SZKLANY, JANINA JANUSZEWSKA-SKREIBERG (Oslo) Polski kościół Wniebowzięcia w Paryżu Polska Misja Katolicka (PMK) – stałe katolickie duszpasterstwo Polonii działające w wielu krajach, podlegające Konferencji Episkopatu Polski. W Anglii i Walii[edytuj | edytuj kod] Nabożeństwo różańcowe w kościele MB. Częstochowskiej przy Devonia Road w dzielnicy Islington w Londynie, będącym centrum Polskiej Misji w Anglii i Walii. Historia[edytuj | edytuj kod] Początki misji sięgają opieki duszpasterskiej nad Polakami przybyłymi na Wyspy Brytyjskie po powstaniach narodowych 1831, 1848, 1863 i 1905. Jednym z pierwszych duszpasterzy był ks. Emeryk Podolski, który odprawiał dla Polaków nabożeństwa w kaplicy przy Sutton Street w dzielnicy Soho w Londynie. Dzięki staraniom generała Wł. Zamoyskiego i dzięki życzliwości kardynała Wisemana w 1864 przybył z kraju ks. Chwaliszewski i odprawiał nabożeństwa dla Polaków w kaplicy polskiej kościoła św. Piotra w Hatton Garden. Polskie duszpasterstwo zostało oficjalnie ustanowione w 1894 roku przez kardynała Herberta Vaughana, ówczesnego arcybiskupa Westminsteru. Zalążek misji stworzyła bł. matka Franciszka Siedliska, fundatorka Zgromadzenia Sióstr Nazaretanek i ich ojciec duchowny, ks. Lechert. Z matką Siedliską przyjechały wtedy dwie siostry i założyły pierwszą polską szkółkę. Odtąd nabożeństwa polskie odbywały się regularnie w kaplicy przy Globe Road, później przy Cambridge Heath Road, we wschodniej dzielnicy Londynu, Bethnal Green. W okresie międzywojennym duszpasterstwo polskie koncentrowało się w kościele polskim przy Mercer Street, który był dzierżawiony. W roku 1928 władze miejskie uznały budynek kościoła, ze względu na jego stan techniczny, za zagrażający bezpieczeństwu. Jeszcze tego samego roku kościół odwiedził kardynał Kakowski w towarzystwie ks. biskupa Przeździeńskiego z Siedlec i ambasadora RP Skirmunta. Po wielu poszukiwaniach zdecydowano się na kupno kościoła w dzielnicy Islington przy Devonia Road za 4000 funtów, który sprzedawali Swedenborgianie. Kościół wraz z przylegającymi do niego budynkami dość dobrze nadawał się do urządzenia Polskiej Misji Katolickiej, do użytku sakralnego, a także do potrzeby polskiej szkoły sobotniej. Kardynał Bernard Bourne, arcybiskup katolicki Westminsteru, wspomógł misję pożyczką 1000 funtów na remont. Była to pierwsza polska świątynia na Wyspach Brytyjskich. Jej poświęcenie odbyło się 30 października 1930 roku. Dokonał go ks. kardynał August Hlond, prymas Polski, w obecności kardynała Bourne. W 1938 posługę duszpasterską w misji objął ks. Władysław Staniszewski, do tego czasu dyrektor biura kancelarii prymasa Polski, który zaofiarował się przyjechać do Anglii na 3 lata. Wyjeżdżał do Londynu żegnany słowami kardynała Hlonda: Po wielkiej wojnie, na jaką się zanosi, najprawdopodobniej tamtejsza kolonia polska powiększy się i jeżeli uda się utrzymać tę placówkę do tego czasu, to może się okazać opatrznościowym. Działalność biskupa Józefa Gawliny[edytuj | edytuj kod] Misja w czasie wojny była aktywna. Skoro kardynał Hlond przewidział już przed wojną, na co się zanosiło, mianował biskupa polowego, w stopniu generała dywizji, Józefa Feliksa Gawlinę, zwanego przez Jana Pawła II "biskupem tułaczem", nie tylko jako duszpasterza sił zbrojnych ale i opiekuna całej polskiej emigracji[1][2][3][4]. Po audiencji u papieża Piusa XII Sekretariat Stanu Stolicy Apostolskiej przedłużył mu jurysdykcje biskupa polowego, co pośrednio oznaczało uznanie ciągłości państwa polskiego i jego armii. Wyjechał do Francji. 18 października 1939 po przybyciu do Paryża formalnie podjął obowiązki biskupa polowego Wojsk Polskich (Polskich Sił Zbrojnych na uchodźstwie). Włączył się do organizacji Wojska Polskiego we Francji. Organizował dla żołnierzy niedzielne nabożeństwa przez radio. Zarządzeniem z 12 listopada 1939 Ministra Spraw Wojskowych rządu RP na uchodźstwie, gen. Władysława Sikorskiego, został zastępcą przewodniczącego zarządu Polskiego Czerwonego Krzyża w czasie wojny[5]. Wydał Modlitewnik Żołnierza Polskiego. 21 grudnia 1939 dekretem prezydenta Raczkiewicza został mianowany członkiem I Rady Narodowej RP, następnie zastępcą członka Komisji Wojskowej, członkiem Komisji Prawno-Konstytucyjnej i przewodniczącym Komisji Spraw Zagranicznych. Działał w Radzie Narodowej. Udzielał pomocy polskim uchodźcom we Francji. Od stycznia 1940 był członkiem Rady Naczelnej Światowego Związku Polaków z Zagranicy. Od 18 września 1940 przebywał w Wielkiej Brytanii, po klęsce Francji. Od kwietnia do października 1942 przebywał w ZSRR, gdzie gen. Władysław Anders formował Polską Armię. Opuścił ZSRR ostatnim transportem odchodzącym do Iranu. Po powrocie z Bliskiego Wschodu kontynuował swoją prace w oddziałach Wojska Polskiego w Wielkiej Brytanii. Powołał dwa seminaria duchowne: w Szkocji i w Syrii. 16 sierpnia 1943 biskup Gawlina celebrował mszę żałobną na pogrzebie W. Sikorskiego w Newark w Anglii. Jego jurysdykcji jako biskupa polowego podlegali żołnierze Polskich Sił Zbrojnych we Francji, w Wielkiej Brytanii, Kanadzie, na Bliskim Wschodzie, w Afryce i w ZSRR (od 1942), a od 1944 we Włoszech, Belgii, Holandii i w Niemczech. Po zakończeniu II wojny światowej i rozwiązaniu Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie przestał pełnić funkcję biskupa polowego. 8 lutego 1945 został mianowany opiekunem (protektorem) Emigracji Polskiej na czas niemożności wykonywania tych zadań przez prymasa Polski, a 5 czerwca 1945 Stolica Apostolska powierzyła mu opiekę nad uchodźcami polskimi w Niemczech i Austrii. Po śmierci kard. Augusta Hlonda 28 stycznia 1949 papież Pius XII mianował Józefa Gawlinę Opiekunem Duchowym Polaków na uchodźstwie, czyli Protektorem Emigracji Polskiej. Od połowy 1947 zamieszkał jako rektor przy polskim kościele Biskupa św. Stanisława w Rzymie, przy via Botteghe Oscure 15. W latach 1949-1952 złożył wizyty w polskich ośrodkach emigracyjnych w jedenastu krajach Europy, Ameryki Północnej i Ameryki Południowej. Brał udział w tworzeniu Polskich Misji Katolickich w Argentynie, Australii, Brazylii, Chile, Danii, Hiszpanii, Holandii, Luksemburgu, Republice Południowej Afryki, Szwajcarii, Szwecji i Tanzanii. Jego zasługą było także zbudowanie polskiej kaplicy w podziemiach bazyliki watykańskiej św. Piotra. W czasie wojny założył dwa seminaria duchowne – w Bejrucie (Liban) i w Glasgowie, (Szkocja). Pod jego patronatem w 1947 w Londynie powstał Katolicki Ośrodek Wydawniczy „Veritas"[6]. [7] Po śmierci arcybiskupa Józefa Gawliny w 1964 r. biskup Władysław Rubin został delegatem prymasa Polski, Stefana Wyszyńskiego, do opieki nad emigracją i uchodźstwem polskim (1964–1980)[8]. Objął również stanowisko rektora kościoła i hospicjum Biskupa św. Stanisława w Rzymie. W ramach prac Episkopatu Polski został mianowany biskup Szczepan Wesoły jako sekretarz Komisji ds. Duszpasterstwa Emigracyjnego oraz członkiem Komisji Maryjnej i Komisji ds. Środków Społecznego Przekazu (1980-2003). Ponadto wszedł w skład Papieskiej Rady ds. Duszpasterstwa Migrantów i Podróżnych[9]. II wojna światowa[edytuj | edytuj kod] Od momentu przybycia Polskiego Rządu na Uchodźstwie do Londynu główne skupisko polskie w stolicy powstało w dzielnicy South Kensington. Oprócz Ogniska, Daquise-a i Marynki polskich kawiarni koło stacji metra, oraz w pobliżu Samopomocy Marynarki Wojennej, klubu Lotników i SPK na Queen's Gate Terrace, polska (tymczasowa) parafia powstała u księży Oratorianów z uwagi na to że ich reprezentacyjna świątynia, Brompton Oratory, miała miejsce na dobrych kilkaset wiernych. Kościół polski na Devonia Road w ubogiej dzielnicy Islington w północnym Londynie, był za mały i nie dostępny dla wielu polaków którzy osiedlili się przeważnie w zachodnim Londynie. Od okresu wojny do powstania parafii u św. Andrzeja Boboli na Shepherds Bush, przez dwadzieścia lat polska msza odbywała się o trzynastej w niedziele w kościele Brompton[10]. Tam też odbywały się polskie chrzciny, małżeństwa i msze żałobne. Po II wojnie światowej[edytuj | edytuj kod] Po wojnie opieką duszpasterską należało objąć prawie dwieście tysięcy uchodźców – żołnierzy. Wśród nich na szczęście było też 120 kapłanów[11]. W 1948, po odwiedzeniu rok wcześniej Polski i rozmowach z kard. Hlondem, oraz po konsultacjach z episkopatem Anglii i Walii, kard. Francis Griffin, arcybiskup Westminsteru 15 września oficjalnie mianował rektora Polskiej Misji Katolickiej ks. Władysława Staniszewskiego, Wikariuszem Delegatem dla cywilnych Polaków w Anglii i Walii z władzą ordynariusza. Umożliwiło to ówczesnemu rektorowi zaangażowanie księży i zorganizowanie regularnej opieki duszpasterskiej w 18 diecezjach Anglii i Walii. Powstała też prasa katolicka w języku polskim: Gazeta Niedzielna, Życie, Czyn Katolicki, Sodalis Marianus, Marianum w służbie. Założone zostają trzy polskie szkoły średnie – dla dziewcząt w Pitsford (1947-1984) i dla chłopców najpierw w Hereford, potem w Fawley Court (1953-1986)[12]. W Misję włączyły się męskie zgromadzenia zakonne polskich Jezuitów[13], Marianów[14], także Chrystusowców[11]. W latach następnych Polska Misja Katolicka objęła w posiadanie 30 kościołów, 12 kaplic, 39 plebanii i 55 ośrodków parafialnych. W latach 80. Polonię angielską zasiliła fala emigracji po wprowadzeniu stanu wojennego św. Andrzeja Boboli Rektorzy PMK w Wielkiej Brytanii[edytuj | edytuj kod] Rektorzy Ksiądz Antoni Lechert, CR 1894 – 1902 Ksiądz Henryk Cichocki, CR 1902 – 1903 Ksiądz Grzegorz Domański, SDB 1904 – 1906 Ksiądz Piotr Bujara, SDB 1906 – 1913 Ksiądz Jan Symior, SDB 1913 – 1921 Ksiądz Józef Wroński, SDB 1921 – 1926 Ksiądz Teodor Cichos, SDB 1926 – 1938 Wikariusze delegaci Ksiądz Infułat Władysław Staniszewski 1938 – 1974 Ksiądz Prałat Karol Zieliński 1974 – 1991 Ksiądz Infułat Stanisław Świerczyński 1991 – 2002 Ksiądz Prałat Tadeusz Kukla 2002 – 2010 Ksiądz Prałat Stefan Wylężek 2010 –[15] W Szkocji[edytuj | edytuj kod] Istnieje osobna organizacja misyjna na terenie Szkocji[16]. We Francji[edytuj | edytuj kod] Od XIX w. działa najstarsza PMK z siedzibą w Paryżu, założona jeszcze przez takich wieszczów narodowych jak Adam Mickiewicz czy Juliusz Słowacki, którzy byli zmuszeni wyemigrować po powstaniu listopadowym do Francji. W latach 1985-2015 rektorem PMK we Francji był ks. infułat Stanisław Jeż. Od 2015 roku funkcję tę pełni ks. Bogusław Brzyś[17]. Głównym ośrodkiem PMK w Paryżu jest parafia Wniebowzięcia NMP, która współpracuje z polską szkołą w Paryżu przy Ambasadzie RP im. Adama Mickiewicza. W tejże parafii organizowane są katechezy, lekcje języka polskiego dla dzieci i młodzieży oraz nauka języka francuskiego na różnych poziomach nauczania. W Paryżu istnieje kilkanaście polskich parafii i kaplic, w których msze święte odprawiane są w języku polskim, lub okazjonalnie w językach polskim i francuskim, jeśli gości się przedstawicieli francuskich. W całej Francji jest ich około stupięćdziesięciu.[18] Co roku organizowana jest pielgrzymka Polaków na słynne wzgórze Montmartre do bazyliki Najświętszego Serca Pana Jezusa (Basilique du Sacré-Cœur de Montmartre). W Niemczech[edytuj | edytuj kod] Działa od 1945 roku na terenie RFN w wielu skupiskach niemieckiej Polonii. Organizuje przede wszystkim msze w języku polskim i współpracuje ze szkołami polskimi w Niemczech. Do PMK należy również Dom Concordia oraz czasopismo „Nasze Słowo”. W Szwecji[edytuj | edytuj kod] W Sztokholmie działa „Polska Katolska Missionen” (Polska Misja Katolicka). Księża wynajmują protestancki kościół. W każdą niedzielę odbywają się msze święte o 9:00, 10:30 i 12:00 oraz w każdy piątek o godzinie 18:00. Polska Misja dojeżdża poza Sztokholm. W Malmö PMK działa w katolickim kościele S:ta Maria i Rosengård[19]. W Göteborgu działa przy Kristus Konungens kyrka. W każdą niedzielę jest celebrowana jedna msza święta. W Stanach Zjednoczonych[edytuj | edytuj kod] Towarzystwo Chrystusowe dla Polonii Zagranicznej. Parafie prowadzone przez Chrystusowców Werbiści w Polskim Centrum Polonijnym Jana Pawła II w Yorba Linda Jezuici w Polskich Ośrodkach Duszpasterskich Przypisy[edytuj | edytuj kod] ↑ "Józef Feliks Gawlina Biskup Polowy Polskich Sił Zbrojnych" w Emigracyjna Rzeczpospolita 1939-1990, t. III. opr. A. K. Kunert, Warszawa 2002 ↑ Władysław Bochnak, W służbie Bogu i ludziom. Sylwetki Ślązaków, Marki-Struga 1989, s. 200-211 ↑ T. Kryska Karski i S. Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej wyd. Editions Spotkania Warszawa 1991 ↑ Henryk P. Kosk, Generalicja polska, wyd. Oficyna wydawnicza "Ajaks" Pruszków 1998 ↑ Dział urzędowy. Zarządzenie Ministra Spraw Wojskowych z dnia 12 listopada 1939 w sprawie działalności stowarzyszenia Polski Czerwony Krzyż w czasie wojny. „Monitor Polski”, s. 1, 268-270 z 1 grudnia 1939. ↑ Henryka Wolna-Van Das, Biskup polowy Józef Gawlina – w 100 lecie urodzin, Polska Zbrojna, listopad 1992 ↑ Tadeusz Jurga: Obrona Polski 1939. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1990, s. 768-769. ISBN 83-211-1096-7. ↑ Polska Misja Katolicka w bazie (ang.) [dostęp 2011-10-09] ↑ Prokop, Biskupi Kościoła katolickiego w III Rzeczpospolitej. Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „Universitas”, 1998, s. 153–155. ISBN 83-7052-900-3. ↑ Historia parafii, church/pl [dostęp 2016-04-14]. ↑ a b Chrystusowcy w Wielkiej Brytanii. [dostęp 2011-10-26]. ↑ Adam Romejko. POLSKIE SZKOLNICTWO KATOLICKIE I OŚRODKI WYCHOWAWCZE W WIELKIEJ BRYTANII. „Studia Gdańskie XIV”, s. 201-235, 2001. ↑ Parafia MB Miłosierdzia w Londynie - Willesden Green. [dostęp 2011-10-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-11-12)]. ↑ Marianie - Wielka Brytania. W: Zgromadzenie Księży Marianów - Prowincja Opatrzności Bożej [on-line]. ↑ Historia PMK. W: Polska Misja Katolicka w Anglii i Walii [on-line]. [dostęp 2011-10-26]. ↑ Polska Misja Katolicka w Szkocji ↑ Ewa Biedroń: Ks. Bogusław Brzyś nowym rektorem Polskiej Misji Katolickiej we Francji. RDN, 2015-09-16. [dostęp 2015-10-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-10-04)]. ↑ PolskiFR, [dostęp 2021-10-26]. ↑ Polska Misja Katolicka (pol.). [dostęp 2018-07-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-07-15)]. Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod] PMK Anglia i Walia PMK Francja PMK Niemcy PMK Szwecja pde pde Drukuj Powrót do artykułuKurs przygotowawczy dla duszpasterzy emigracji polskiej05 lipca 2017 | 12:33 | Warszawa / s. Edyta Rychle MCHR / mz Ⓒ Ⓟ Fot. gmachu Sekretariatu Konferencji Episkopatu Polski w Warszawie trwa trzydniowy kurs przygotowawczy dla duszpasterzy polskiej emigracji. Uczestniczy w nim 12 księży, którzy wyjadą do pracy duszpasterskiej w Polskiej Misji Katolickiej w Anglii i Walii, w Niemczech, we Francji oraz w organizowany jest dla księży diecezjalnych i zakonnych, którzy od bieżącego roku podejmują pracę duszpasterską poza granicami naszego kraju z uwzględnieniem duszpasterstwa polskojęzycznego. Szkolenie jest okazją dla wyjeżdżających księży do zapoznania się ze specyfiką życia i duszpasterstwa emigracyjnego oraz z ogólnymi zasadami funkcjonującymi w tego rodzaju spotkaniu pod przewodnictwem delegata KEP ds. Duszpasterstwa Emigracji Polskiej bp Wiesława Lechowicza, biorą udział duchowni i świeccy, w tym rektorzy polskich misji katolickich i przedstawiciele instytucji zajmujących się Polonią. Podczas prelekcji przedstawią specyfikę życia i duszpasterstwa kolejnych dniach księża wysłuchają prelekcji ks. prof. Bernard Kołodziej TChr (UAM) omawiającej historię emigracji polskiej i jej duszpasterstwa. Z aspektami prawnymi duszpasterstwa migrantów zapozna księży ks. prof. Leszek Adamowicz (KUL), a ks. prof. Jacek Gołębiewski (KUL) wygłosi referat „Duszpasterz emigrantów wobec patrymonium kulturalnego i patriotycznego”.Czytaj także: Spotkanie Rady KEP ds. Apostolstwa ŚwieckichKs. prof. Wojciech Necel SChr (UKSW) poruszy temat specyfiki duszpasterstwa małżeństw i rodzin na emigracji” a Tomasz Kania (Radio Londyn) opowie o oczekiwanych świeckich wobec polskich duszpasterzy na spotkają się z Ministrem Janem Dziedziczakiem MSZ, który wygłosi referat: „Zróżnicowane wyzwania we współpracy państwa polskiego z Polonią i polonijnymi środowiskami duszpasterskimi”.W Kursie biorą udział księżą z archidiecezji: warszawskiej, katowickiej; przemyskiej, lubelskiej i warmińskiej oraz z diecezji tarnowskiej, kaliskiej i zielonogórsko–gorzowskiej, a także kapłan z Towarzystwa zakończy się w Czytelniku,cieszymy się, że odwiedzasz nasz portal. Jesteśmy tu dla Ciebie! Każdego dnia publikujemy najważniejsze informacje z życia Kościoła w Polsce i na świecie. Jednak bez Twojej pomocy sprostanie temu zadaniu będzie coraz prosimy Cię o wsparcie portalu za pośrednictwem serwisu Patronite. Dzięki Tobie będziemy mogli realizować naszą misję. Więcej informacji znajdziesz tutaj. To, w jaki sposób Polacy zmieniają oblicze Kościoła Katolickiego w Skandynawii, to ewenement na europejską skalę. Jeszcze kilka lat temu na północy Europy rozważano pomysły burzenia kościołów katolickich, dziś tak samo poważnie myśli się o budowie nowych świątyń. Źródło: JupiterimagesW Trondheim powstanie nowa katolicka świątynia. "Nic nadzwyczajnego" - skomentuje Polak przyzwyczajony do tego, że w rodzinnym kraju kościoły buduje się nawet w najmniejszych wioskach. Nie wiadomo, ile dokładnie kościołów katolickich jest w Polsce, ale jeśli przyjąć, że na każdą parafię przypada jeden, będzie ich ponad 10 tysięcy. W Norwegii w 2007 roku było około 1600 kościołów, z czego tylko 32 katolickich (jeśli trzymać się przelicznika jednego kościoła na parafię). W jednym z okręgów kraju, Sogn og Fjordane nie ma ani jednej katolickiej świątyni. W Norwegii budowa katolickiego kościoła to wydarzenie niezwykłe, nowy obiekt w Trondheim będzie pierwszym tego typu od wielu lat. I można śmiało stawiać tezę, że nikt by nawet o nim nie pomyślał, gdyby nie do rozbiórki?Według oficjalnych statystyk, przed II wojną światową w Szwecji mieszkało 4818 katolików. W Norwegii w roku 1971 oficjalnie zarejestrowano ich 9366. Przez długie lata XX wieku w obu tych krajach społeczność katolicka stanowiła zaledwie ćwierć procenta populacji w większości należącej do protestanckich kościołów narodowych. Nie inaczej było w w 2007 roku norweski dziennik "Aftenposten" opublikował artykuł, w którym mówiono o potrzebie zagospodarowania niszczejących kościołów (chodziło o świątynie chrześcijan). Autorzy tekstu wspominali, że od 2000 roku w Szwecji sprzedano 20 kościołów, bo po prostu nikt do nich nie przychodził i trudno je było utrzymać. To samo miało czekać kościoły w Norwegii. Być może czeka, jednak nie kościoły sytuacja katolików w Skandynawii wygląda zupełnie inaczej. Co zgodnie przyznają norwescy i szwedzcy publicyści oraz dostojnicy kościelni, wyznaniową mapę północnej Europy zmieniają emigranci, a wśród nich najbardziej - w szwach pękającyWikariusz generalny prałatury terytorialnej Trondheim, ks. Albert Mączka Can. Reg. ma nadzieję, że uda się zrealizować ambitny plan i skończyć budowę nowego kościoła do 2014 roku, kiedy przypadnie 1000 rocznica chrztu patrona Norwegii św. Olafa. Nowe miejsce spotkań dla wiernych jest konieczne, bo ludzie nie mieszczą się w starym. Społeczność katolicka w okolicy rozrosła się do około 6000 dusz, co tydzień 1000 osób przychodzi na msze, a miejsca w kościele jest tylko dla 200. Chodź w niedziele odprawia się po kilka mszy świętych, ledwie starcza siedzeń dla przedstawicieli 70 różnych narodowości oraz w kościołach katolickich w Norwegii nie da się przeoczyć. Po katastrofie samolotu prezydenckiego 10 kwietnia 2010 roku biskup katolickiej diecezji Oslo Bernt Eidsvik Can. Reg. pisał do Ambasadora RP Wojciecha Kolańczyka: "jako przedstawiciel Kościoła w Oslo, gdzie połowa wiernych to Polacy, łączę się z Wami w głębokim smutku". Polaków jest tak wielu, że w wielu miastach w Norwegii mają regularne msze święte odprawiane w języku katolikW ciągu ostatnich czterdziestu lat liczba katolików w Norwegii systematycznie rosła. Jak podaje Norweski Urząd Statystyczny, w 2009 roku zarejestrowano ich ponad 57 tysięcy, ale to tylko oficjalna dane. Nieoficjalnie dostojnicy kościelni mówią o 230 tysiącach wyznawców, czyli 5% ludności kraju. Zdecydowana większość z nich to przyjezdni, zaś największą grupę wiernych stanowią imigranci z Polski. Jednocześnie w Norwegii ubywa wiernych z Kościoła narodowego. Coraz więcej członków mają za to stowarzyszenia niewierzących, nieco więcej wiernych niż 10 lat temu odwiedza nieliczne meczety. Wśród osób wierzących spoza kręgu wyznań protestanckich najliczniejsi są socjologowie rozumieją rolę, jaką w tej społeczności odgrywają Polacy. W raporcie z 2009 roku "Wielokulturowa Norwegia" zwrócono uwagę, iż 90% przedstawicieli tej największej ostatnio grupy mniejszościowej deklaruje się jako katolicy. Co więcej, z ogólnoeuropejskich badań wynika, iż Polacy są na szczycie listy nacji, które twierdzą, że religia jest dla nich ważna i wpływa na ich życie codzienne. W tym samym badaniu Norwegowie znaleźli się pod koniec listy… Autorzy raportu powołując się na analizę danych statystycznych pokazali, iż jeśli ktoś ma wpłynąć na wyznaniowe oblicze kraju, to nie muzułmanie, a właśnie Polacy."Ding dong" czyli niezwykła misjaObecnie w Szwecji około 2% mieszkańców to katolicy. Zdecydowana większość z nich pochodzi spoza Skandynawii, głównie z Polski. Szacuje się, że co trzeci ksiądz pełniący posługę w tym kraju to Polak. Nie inaczej jest w Danii, gdzie na liście katolickich duszpasterzy wiele nazwisk ma polskie W Danii pracuje 17 polskich księży - mówi Duszpasterz Polskiej Misji Katolickiej w Danii, o. Leszek Kapusta. - W ponad 20 miejscach odprawia się Msze Święte w języku polskim, ale tylko w kościele Św. Anny w Kopenhadze na Amager jest pełne duszpasterstwo dla Polonii. Nie brak tu wspaniałych rodaków, którzy walczą o prawa Polaków w Danii, o katechezę i nauczanie języka polskiego, o podtrzymywanie kultury polskiej. Nie zawsze jednak wszyscy potrafimy współpracować, choć bardzo bym sobie tego życzył - księża pełnią nie tylko posługę dla Polaków. Ks. Albert Mączka Can. Reg. w Trondheim ma pod swoją opieką między innymi Norwegów, Wietnamczyków i Filipińczyków, zaś ksiądz Michał Bieńkowski, proboszcz parafii św. Pawła w duńskim Taastrup, Duńczyków, Litwinów, Filipińczyków, Wietnamczyków oraz przedstawicieli różnych krajów południowoamerykańskich oraz polskiego księdza w Skandynawii stawia przed nim czasem niespodziewane wyzwania. W takiej mieszance kulturowej trzeba dużej wiedzy i taktu, by dotrzeć do wszystkich wiernych. Jeden z księży, który kilka lat spędził w Norwegii, został kiedyś poproszony o pilne zastępstwo na mszy dla katolików pochodzących z kraju azjatyckiego. Kilka fragmentów z "Biblii" musiał odczytać w języku zgromadzonych. Choć każde zdanie brzmiało dla niego jak "ding dong ding", czytał dzielnie. Potem wspominał, że na szczęście nikt się nie północną EuropęWielu mieszkających w Skandynawii Polaków nawet nie zdaje sobie sprawy, jak ważną rolę dla Kościoła katolickiego pełni. Są przekonani, że podobnie jak w Polsce, Kościół i księża mają silną pozycję i wpływ na rzeczywistość, pieniądze na sfinansowanie działalności, nieprzeliczone mityczne dobra… Tym czasem w Norwegii, Szwecji i Danii liczy się dosłownie każda dusza. Tym bardziej, że za wiernymi idą pieniądze, a tych bardzo parafiom potrzeba. W katolickiej świątyni w Skandynawii jest najczęściej zimno nie w wyniku niezrozumiałej tradycji, a braku środków na kto dostaje norweski numer personalny, jest przez urzędników skarbowych traktowany jako członek luterańskiego Kościoła narodowego. Co roku będzie miał automatycznie odprowadzany podatek kościelny, który zasili kasę tego Kościoła. Żeby wspomóc Kościół katolicki, trzeba się w nim zarejestrować wypełniając formularz w swojej parafii. Dzięki temu do kasy Kościoła wpłynie podatek, który jak wyliczył jeden z norweskich dzienników, wynosi 357 koron Z całą pewnością emigracja Polaków przyczynia się do zmiany obrazu Kościoła katolickiego - twierdzi ks. proboszcz Bieńkowski. - To ewenement na skalę Europy, a być może i świata. Społeczność katolicka pod względem liczebności jest w Skandynawii marginalna, więc nie da się nie zauważyć zastrzyku Polaków przyjeżdżających głównie do pracy. Część z nich przychodzi co niedzielę na msze, część tylko po zaświadczenia, gdy trzeba np.: zostać rodzicem chrzestnym w Polsce, ale generalnie, przynajmniej w teorii, jesteśmy dużą siłą - katolicy w Skandynawii stanowią ważną grupę o potencjalnie dużych możliwościach. Pytanie jak i czy zdecydują się to dalej Trondheim dla Sylwia SkorstadOceń jakość naszego artykułu:Twoja opinia pozwala nam tworzyć lepsze treści. Kinga Miodonska-Joucaviel KATEGORIA KULTURA FRANCJA 2014 Wykładowca, promotorka Polski, organizatorka "Tygodnia Polskiego" w Tuluzie, dyrektor kolekcji „Nouvelles scènes” w wydawnictwie Presses Universitaires du Mirail. Od 1989 jest mianowanym wykładowcą na uniwersytecie Le Mirail w Tuluzie, kierownikiem sekcji języka polskiego na Wydziale Języków Słowiańskich, gdzie prowadzi zajęcia z gramatyki i historii. Głównym przedmiotem jej działalności pozapedagogicznej jest promocja Polski. Od dwudziestu trzech lat organizuje wydarzenie pod nazwą „Tydzień polski” w Tuluzie, którego celem jest przybliżenie kultury polskiej społeczeństwu francuskiemu. „Tydzień Polski” promuje wszystkie dziedziny kultury: literaturę, teatr, muzykę, sztuki piękne, kino. W realizację tego przedsięwzięcia zaangażowały się nie tylko różne wydziały uniwersytetu (takie jak: muzykologia, lingwistyka, historia, historia sztuki, socjologia, anglistyka), ale także liczne francuskie instytucje kulturalne i władze miasta Tuluzy. Dzięki temu przedsięwzięciu Tuluza stała się ośrodkiem inspirującym i propagującym polską kulturę w południowej Francji. Autorka wielu publikacji w języku francuskim dotyczących aspektów historii Polski, sztuki i historii literatury. Organizatorka licznych sesji naukowych. Od 2006 roku dyrektor kolekcji „Nouvelles scènes” w wydawnictwie Presses Universitaires du Mirail, która promuje polską dramaturgię we Francji, tłumacząc na język francuski polskie sztuki współczesne, publikując je w wersji dwujęzycznej, a następnie prezentując w teatrach tuluzeńskich i uniwersyteckich.

polska misja katolicka w norwegii